Akt III

Akt 3

Scena 1

Występują: Amina, Olek, Dzika Banda

     Wchodzę na halę, a tam totalny rozpierdziel. Ojciec trener wykłóca się o coś ze swoją córką, Kubiak ujeżdża Bar(tm)ana, siedząc mu na plecach i tłukąc po głowie pachołkiem.
- Co tu się, kurwa, dzieje?! - wrzeszczę kulturalnie, a oni zatrzymują się i wlepiają we mnie swoje ślepia. Czyżby

nie spodziewali się po mnie tak wyszukanego języka?
- Amina! Łap! - Andrea rzuca do mnie gwizdek - Wiesz, co robić, prawda?
Nie czeka nawet na moją reakcję, łapie Rudą za rękę i ciągnie ją do wyjścia. A ja stoję, trzymając w dłoni czarny gwizdek i patrząc na niego wielkimi oczyma. Że niby ja mam poprowadzić im rozgrzewkę?!
- Aminuś - Winiar zaczyna mrugać mi przed nosem - A może by tak...
- Niee, kochany, na ładne oczka to ty mnie nie weźmiesz.
- Mogę ja?! - nie wiadomo skąd obok mnie pojawia się Olek i robi minę identyczną, jak ojciec.
- A potrafisz?
- No pewnie - mówi z dumną miną, po czym bierze gwizdek i w niego dmucha. Dzika Banda zatyka sobie uszy, a ja parskam śmiechem - Biegać! Biegać! – wrzeszczy, a ja zaczynam się poważnie zastanawiać nad tym, czy on jednak nie jest tym szatańskim pomiotem, o którym wspominała Babka ze wścieklizną.
- No nie zdzierżę - jęczy Winiarski z niedowierzaniem - Własny syn!
Siadam na środku parkietu, Olek ładuje się mi na kolana i co chwilę wymyśla nowe dziwne i dziwniejsze ćwiczenia. A gdy siatkarze są w trakcie "jeżdżenia" taczkami, na halę wracają Ines i Andrea. Ich miny są bezbłędne. Zwłaszcza, gdy zauważają mały karambol, na dnie którego leży Kurek i dziko macha łapami.

    Scena 2

Występują: Ines, tatko AA, Rucio i Nurek

        Ten trening to jakiś istny pierdolnik jest. A podobno tatko AA potrafi utrzymać dyscyplinę. Widać, jest to fakt lekko naciągany. Podchodzę do niego z uśmiechem aniołka. Siadam na ławce i obmyślam, jak go uświadomić. Idea sama mi wpada do głowy.

 - Tatoo - przeciągam ostatnią głoskę.

 - Słucham? - odwraca się w moją stronę i chyba tego żałuje, bo dostaje z piłki od Druciaka. - RUCIAK!

      Dostaję ataku śmiechu, patrząc, jak Michał pokornieje i robi minę zbitego psa, spleniąc:

  - Ale ja nie chciałem, tleneze.

  - Odejdź, zanim ci wymyślę jakąś karę... - tata jest w stanie małego zdenerwowania.

  - Normalnie, już dawno byś to zrobił - mówię cicho.

  - Ines, ty  się nie udzielaj - syczy Rucek. Tak, ja też go polubiłam od pierwszego wejrzenia.

  - Ależ, czy ja coś mówię?

  - Michał, dwanaście okrążeń. Migiem - coś długo nad tym myślał.

     Chwila namysłu i zaczynam od nowa.

 - Tato?

 - No słucham.

 - Co byś powiedział, jakbym ścięła włosy na zero?

 - Oszalałaś?!

 -  Nie.

 - Nie ma mowy!

 - Owszem, jest. Właśnie o tym mówimy!

 - Nie, nie zgadzam się!

      Rzuca gwizdek Aminie, ktora chyba właśnie weszła i wyciąga mnie z hali.

 - Ines, przestań w końcu mnie doprowadzać do szoku tymi swoimi pomysłami - mówi spokojniej.

 - Ale dlaczego? To jest faaajne.

 - Bo już  nawet nie mam jak osiwieć! A włosy mi jeszcze miłe.

      Wchodzę na halę i widzę, jak ten baran Kurek wyczołguje się spod jakiegoś karambolu. Zabiera sobie spokojnie piłkę i serwuje prosto we mnie! Ma szczęścia, że się zasłaniam, bo byłoby z nim źle. SPoko. Rozumiem, że on jest w szoku po tej całej Bercie, ale czy musi serwować piłkę jakieś 120/h i to w poprzek sali?! Mówiłam, że baran. Zaraz mu się dostanie.

  - Kurek, kurwa jego mać! Dlaczego próbujesz mnie zabić piłką?!

  - A co? - pyta zaczepnie.

  - A to - odchodzę kawałek, biorę piłkę od Ziomka i serwuję mu w twarz. - Radzę uważać.

Scena 3

Występują: Amina, Olek, Michał

     Biegnę korytarzem, dysząc ciężko. Ten wariat, Pit, stwierdził, że musi się na mnie zemścić za ten trening. Już, już prawie mnie miał, ale mu zwiałam. A on zaplątał się w swoje długie nogi i gdzieś tam leży. Chociaż teraz już się pewnie pozbierał i mnie goni. Więc muszę się schować.
    Łapię za klamkę pierwszych napotkanych drzwi i wpadam do środka, zamykając je za sobą tak cicho, jak to możliwe. Staję na środku pokoju i opieram dłonie na kolanach, próbując złapać oddech. I gdy już prawie mi się to udaje, z łazienki wychodzi Winiarski w samym ręczniku na biodrach. Z mokrymi włosami i spływającymi po torsie kroplami wody.
- O mamusiu – wzdycham, po czym najnormalniej w świecie mdleję. Chociaż mdleję z tym przypadku to za duże słowo. Osuwam się po prostu na podłogę i tyle.
- Amina! – czuję, ja Michał przyklęka obok mnie i dotyka dłonią mojego policzka – Amiś, no nie rób mi tego, obudź się!
      W zasadzie, to mogłabym się odezwać, albo chociaż zamrugać. Wolę jednak obserwować go spod na wpół przymkniętych powiek i śmiać się w duchu z jego przerażonej miny. Nie przewiduję jednak jednego…
Winiarski odchyla moją głowę lekko do tyłu i dotyka moich ust swoimi. Nie, nie całuje mnie, to mi bardziej wygląda na sztuczne oddychanie.
- Mmm – mruczę, dając znak, że jednak żyję. A on zamiast się odsunąć, przysuwa się do mnie bliżej. Kładzie dłoń na moim policzku i…
- Tato! Nie gryź mojej żony! No tato, noo!!
      Michał odskakuje ode mnie jak poparzony, lądując pomiędzy stolikiem a łóżkiem. Minę ma tak przerażoną, że mało brakuje mi do parsknięcia śmiechem.
- Co robiliście? – pyta Olek z zaciekawieniem na buzi aniołka.
- Myy… - mruczy Michał, patrząc na mnie błagalnie.
- Nic takiego, mój mężu – uśmiecham się do Olka szeroko – Przejdziemy się? – pytam, a on zapomina o swoim pytaniu, łapie mnie za rękę i podskakując, wyciąga mnie z michałowego pokoju

Jedna druga T&T jest geniuszem i się kontuzjowała... Dlaczego znalazła czas i dodaje akt.

Cieszymy się bardzo, że się wam podoba.

Ale od przyszłego tygodnia naprawdę nie wiemy, jak z dodawaniem...

Pozdrawiamy, [T&T]