Akt I

                                                                     Akt 1
                                                                    Scena 1
                Występują: Malwina, Babka ze wścieklizną, Pomiot szatana vel Olek, Piotrek
        

     Stoję na parkingu, patrząc na otaczające ośrodek lasy. Gdzie on mnie przywiózł, do jasnej ciasnej?! To chyba gorsze, niż afrykański busz... Chociaż z drugiej strony cisza, spokój, czyste powietrze...
I nagle tę ciszę przerywa warkot samochodowego silnika, a czyste powietrze zanieczyszcza tuman kurzu spowodowany gwałtownym hamowaniem. Z samochodu wyskakuje starsza pani z pomalowanymi na różowo ustami i oczami mocno podkreślonymi czarną kredką, otwiera tylne drzwi i nurkuje we wnętrzu, wypinając w moją stronę opięty przyciasnymi dżinsami tyłek. Nie chciałybyście tego widzieć, uwierzcie.
Ale wracając do nurkowania... Wściekła babka wyciąga z wnętrza auta słodkiego blondynka, na oko sześcio- może siedmioletniego i zaczyna ciągnąć go za rękę w moją stronę. Rzuca mi pod nogi niebieską podróżną torbę, a chłopca popycha w moją stronę. Wystraszony maluch chowa się za mną i z całych sił wtula głowę w moje plecy.
- Bierz pani ode mnie ten pomiot szatana! Nie chcę go już na oczy widzieć! - wydziera się, patrząc na mnie z opętaniem w oczach, jakbym to ja była wszystkiemu winna.
- Ale...
Zaczynam, ale powstrzymuje mnie mała rączka zaciskająca się na mojej dłoni. Ściskam ją lekko, patrząc jak babka wsiada do auta i odjeżdża z parkingu z piskiem opon.
- Mój tatuś nie jest szatanem! - mruczy blondynek ze smutną minką.
- Więc skoro tatuś nie jest szatanem, ty nie możesz być pomiotem szatana - uśmiecham się, kucając przed nim - Jak masz na imię?
- Olek - odwzajemnia uśmiech, zarzucając mi ramiona na szyję.
- A co zrobiłeś tej... Babce ze wścieklizną?
- Nic takiego - wzrusza ramionami, chichrając się pod nosem.
- A ja jednak myślę, że coś - nie daję za wygraną.
- Bo ona nie pozwoliła mi zjeść deseru!
- Więc...?
- Więc wrzuciłem jej trochę much do kawy - uśmiecha się niewinnie.
- No ładnie – kiwam głową z mającą wyglądać groźnie miną. Nie bardzo mi to jednak wychodzi.
- Jesteś fajna! Ożenię się z tobą, dobra?
Mało brakuje mi do parsknięcia śmiechem. Opanowuję się jednak i spoglądam w niebieskie oczka Olka. Wygląda na niewinnego aniołka, ale wcale nim nie jest. Jego rodzice pewnie mają z nim niemało wrażeń. Chociaż… Skoro ojciec jest tutaj, to matka powinna się nim opiekować. Dlaczego więc przywiozła go opiekunka z piekła rodem?
- Przecież nawet nie wiesz, jak się nazywam – uśmiecham się krzywo, czekając na jego reakcję. Odpycham od siebie myśli o jego rodzicach.
- Amina! No gdzie ty się włóczysz! – do moich uszu dociera głos mojego kochanego braciszka.
- Wiem! Jesteś Amina! – cieszy się Olek.
- A co ty robisz z synem Winiarskiego?! – drze się ponownie.
- Nie krzycz na moją żonę! – burzy się Młody.
- Ej, ej! Na nic się jeszcze nie zgodziłam, jasne?
- I tak się zgodzisz! Kobieto, ja się nazywam Winiarski! Mi się nie odmawia! – mówi z poważną miną, po czym cmoka mnie głośno w policzek i, łapiąc własny bagaż, biegnie w stronę wejścia do ośrodka, gdzie stoi jego ojciec z kolegami.
- Malwina, czy ty masz mi coś do powiedzenia? – pyta Nowakowski, opierając dłonie na biodrach i tupiąc nogą.
Przechylam głowę w lewo, robiąc głupkowatą minę. Czy ja mam mu coś do powiedzenia? Chyba nie… Chociaż może…
- Zakochałam się! – rzucam się na niego, a on zaskoczony ląduje tyłkiem w kałuży – Oj jaka niezdara z ciebie, braciszku.
- Amina, jak ja cię…
- Też cię kocham! A teraz muszę lecieć! Pa! – posyłam mu w powietrzu całusa i ruszam z powrotem do ośrodka, czując na swoich plecach jego mordercze spojrzenie.

 Scena 2

Występują: Ines, Amina, Pomiot szatana vel Olek, Andrea oraz Pit.

         Dobra, ośrodek można uznać za zwiedzony. Wiem już wszystko, co i jak, a przeszłam się tylko raz. W końcu to Polska. Nie ma tu skomplikowanych rzeczy. Właśnie wychodzę przed budynek, gdy widzę, jak jeden z tych dwumetrowych pacanów ląduje zakończeniem swoich długich pleców w kałuży. Zaczynam się śmiać. Nie ma to, jak wepchnąć gościa wyższego od siebie o dobre trzydzieści centymetrów do wody. W tym momencie podchodzi do mnie tata.

 - Chodź - mówi. - Poznasz moich wychowanków.

 - Nigdzie nie idę - odwracam się, żeby zacząć podziwiać tę piękną fuksję stojącą pięć metrów od nas. Cóż za fascynujący kwiat. Ta zieleń łodygi i liści...

 - Ines, już!

 - A jeśli nie, to co?

 - Jeszcze nie wiem, ale coś nieprzyjemnego dla ciebie.

 - No dobra - śmieję się serdecznie.

        Podchodzimy do nich. Tata pokazuje na tego, który wpadł dupą do kałuży:

 - To jest Piotrek Nowa... Nowakowsky - mówi z silnym włoskim akcentem jego nazwisko. Aha... Będzie ciekawie.

 - Nowakowski - mówi wysoki. - A najlepiej Pit.

 - Menda, a nie Pit - wtrąca się dziewczyna. - Ja jestem Malwina, Amina.

 - Ines, miło mi - obdarzam ją uśmiechem. 

 - Nie mówisz tak, jak oni - mówi mały blondyn.

 - A ty - kucam obok niego. - Jak masz na imię?
 - Olek. Nie mówisz tak, jak oni - powtarza.

 - A jak mówię?

 - Inaczej wypowiadasz słowa.

 - A, widzisz. To przez to, że mieszkałam gdzie indziej. Ale postaram się naprawić ten błąd - uśmiecham się do Olka.

 - Nie poprawiaj. Fajnie brzmi tak inaczej - również się uśmiecha.

      Wstaję  i otrzepuję z ubrania niewidzialny kurz. Tata kontynuuje.

 - A to - wskazuje na niebieskookiego bruneta. - Jest Michał.

 - Winiar - wyciąga do mnie rękę z uśmiechem. Wszyscy się dzisiaj uśmiechają. A to chyba dobrze.

 - Ines.

                                                               

                                                                    Scena 3, 

                                                        występują: Malwina, Piotrek
            Siedzę z laptopem na łóżku i kiwam głową w rytm płynącej z słuchawek muzyki. Tak już mam, zawsze wczuwam się na całego we wszystko, co robię. I nagle błogi spokój przerywa, a jakże, mój ukochany brat.
- Mała, jest sprawa.
- Mała to jest twoja pa…
- Amina! – przerywa mi z oburzeniem.
- No już, już. Co chcesz?
- Berta rzuciła Kurka!
- O ścianę?
- Nie! Malwinaaaaa – jęczy, wiercąc się – Czemu to robisz?
- Co robię? – zdziwiona unoszę brwi ku górze.
- No to!
- Nie rozumiem cię, Nowakowski, przyjdź z ojcem.
- Amina, do diabła! Nie przedrzeźniaj mnie!
- Aaaa, o to ci chodzi – mruczę odkrywczo - A ten diabeł… To może szatan bardziej, co?
- Jestem spokojny, jestem spokojny, jestem spokojny – burczy pod nosem, oddychając głęboko. Gdy się uspakaja, wlepia we mnie swoje ślepia – Masz iść do niego i go pocieszyć!
- A co ja? Jakaś fundacja? Przytul siatkarza, żeby się nie mazał? Sorry, brat, to nie ten adres.
- No Amiś!
- O jak ładnie mnie nazywasz – uśmiecham się krzywo – Czyżbyś czegoś chciał?
- No nie wytrzymam! – drze się, odwraca na pięcie i wychodzi z pokoju, głośno zatrzaskując za sobą drzwi.
- Pocieszę tego Burka, a co mi tam – mówię do siebie, wzruszając ramionami – Ale najpierw muszę coś zjeść!

No więc jest akt 1 ;) 

Mamy nadzieję, że się spodoba.

Rozdziały będą dodawane co tydzień w sobotę.

Więc do napisania za tydzień! :)

[T&T]