Akt XII

Akt XII

Scena 1
Występują: Ines, Kurek, Łukasz, Skarbuś

Po wyjściu z gabinetu, albo raczej burdelu taty, zmierzam do swojego pokoju. Gdy tylko otwieram drzwi, Puszek ześlizguje się z moich ramion i układa na łóżku. Otwieram okno i siadam na parapecie z książką, którą wygrzebałam z biblioteczki Olka Recydywisty. Słońce świeci mi w twarz, ale to dobrze. Przynajmniej nie pada…
Wspominałam, że dostałam od taty opierdziel? Bo po wypadnięciu z szafy Wrona się lekko uszkodził i teraz wymiguje się od ćwiczeń zawrotami głowy. Z tego co mówił tata, to chyba, tak przynajmniej wynika z objawów, złamał paznokcia. No, cóż… Dostałam bezwzględny zakaz „Odwalania cyrków”. A jak go złamię to wracam do domu. Jasne, już to widzę. Prędzej Kurek pogodzi się z Bertą.
Z drobnego zamyślenia wyrywa mnie piosenka, którą jakiś baran puszcza z dołu. Wychylam się i zauważam Kurka i Łukasza stojących pod moim oknem. Kurek w ręku trzyma telefon, z którego leci dziwna piosenka disco polo. A ja wyłapują jedynie słowa „Czy tutaj mieszka panna Agnieszka”. Nienawidzę tego imienia, więc automatycznie się denerwuję.
- Kurek, czego ty tu szukasz? Szczęścia?
- Agnieszki! – szczerzy się jak głupi.
- Nie znam dziewczyny – wzruszam ramionami.
- Ines to Agnieszka! Ines to Agnieszka! – znikąd pojawia się papuga Aminy. Rzucam w tego piórkowanego skubańca szklaną butelką, którą akurat zgarniam z parapetu. Niestety, nie trafiam i przedmiot ląduje na stopie Bartosza Latarnika.
- AŁA! –krzyczy za co dostaje od Łukasza w łeb.
- Kurek! Przestań marudzić!
- Dobrze, Agniesiu!
- Kurek! Mam tam zejść do ciebie? Mam książkę rzucić, buty włożyć i iść do ciebie?!
- A chodź! – zaczyna uciekać. No idiota…
Ubieram buty i idę na spacer, i tak już nie poczytam. Przed budynkiem stoi Łukasz. Obdarzam go uśmiechem. Podchodzi do mnie i przypiera mnie do ściany. Jego usta są wszędzie, a gdy łączą się z moimi, kompletnie wyłącza mi się myślenie.

Scena 2,

Występują: Amina, Niewolnik

Nie zastanawiałam się nigdy, jak to jest mieć niewolnika. Teraz już wiem, że to cudowne, widzieć, jak ktoś płaszczy się przede mną i robi to, co powiem bez żadnych protestów.

 - Och, Michale! Co ty byś jeszcze mógł dla mnie zrobić, hmm?

 - Może już skończyć z tym cyrkiem? – pyta ze złą miną.

 - Chyba jeszcze nie – szczerzę się wesoło – Mam ochotę na coś słodkiego.

 - Mogę być ja? – błyska mi zębami przed nosem – Dodałabyś trochę bitej śmietany, byłbym lepszy niż truskawki!

 - Mówisz?

 - Więc co? Przynieść bitą śmietanę?

 - Mmmmm… Pewnie – mruczę, wbijając w niego gorące spojrzenie – I truskawki.

 - Ale…

 - Chcę truskawki z bitą śmietaną, niewolniku!

Wychodzi, mrucząc pod nosem. Może to i dobrze, że nie wiem, co powiedział? Pewnie zwiędły by mi od tego uszy…

 - Jestem – warczy, prawie rzucając na stolik miseczkę z truskawkami i pojemnik ze śmietaną.

 - A teraz mnie nakarm – szczerzę się, a on wlepia we mnie swoje spojrzenie. W jego niebieskich oczach dostrzegam jakiś dziwny błysk, który po chwili gaśnie.

 - Jak sobie życzysz, Wasza Wysokość.

Siada na podłokietniku mojego fotela, bierze truskawkę i wolnym ruchem zbliża ją do moich ust. Przesuwa nią po mojej dolnej wardze, potem po górnej i wtedy dopiero pozwala mi ją ugryźć. Resztę wkłada do swoich ust, ani na moment nie przestając się we mnie wpatrywać.  I już wiem, że nieźle się wkopałam.

Kolejną truskawkę  Michał zanurza w śmietanie i znów powtarza to, co robił przed chwilą. Już w chwili, gdy brał owoc, wiedziałam, że coś kombinuje, A jednak gdy się nade mną pochylił i delikatnymi muśnięciami ust zaczął zbierać śmietanę z moich warg, przeszył mnie dreszcz.

 - Tego… Tego nie było w planie – jąkam się, co wcześniej nigdy mi się nie zdarzyło.

 - Jestem niewolnikiem, zrobię co zechcesz – mruczy, dotykając nosem mojego nosa.

 - Więc na co jeszcze czekasz? -  pytam, zarzucając mu ramiona na szyję.

Moment później siedzę już na jego kolanach, jego usta przesuwają się po moim policzku, co jakiś czas na dłużej zatrzymując się na moich ustach. Jego dłonie wędrują po moich plecach, wolno przesuwając się w dół po mojej bluzce, a potem w górę – już pod bluzką. Czuję, jak docierają do haftek stanika, ale nie mam siły protestować. Jest wręcz przeciwnie. Przesuwam dłońmi po ramionach Michała, po czym guzik po guziku zaczynam odpinać jego koszulę.

 - Ciapek! Ty stary traktorze! – wrzeszczy ktoś nagle tuż pod drzwiami pokoju, a ja o mało nie spadam z winiarowych kolan.

 - No to ten… - mówię inteligentnie, niezdarnie zsuwając się na podłogę – Myślę, że odpracowałeś już swoją przegraną. Dzięki za truskawki – mruczę, po czym ruszam do drzwi.

 - To twój pokój.

 - Wiem.

 - Dokończymy to, co tu zaczęliśmy.

Cholera!

 - To też wiem…

Scena 3
Występują: A.A Boss, Ines, Włodarczyk, Puszek, Ruciak, Cichy Pit

Siedzę w gabinecie u taty, po raz drugi tego dnia, głaszcząc Puszka po łebku i wysłuchując kazania, które mi prawi. Po włosku, żeby Wojciech nic nie zrozumiał. Ten tylko wytrzeszcza oczy i wpatruje się w moje nogi, gdyż spódniczka, którą mam na sobie odsłania stanowczo za dużo, gdy się siedzi. Zaraz mu oczy z orbit wypadną, no!
- I zapamiętaj, że nie możesz się spoufalać z siatkarzami, a tym bardziej moimi podopiecznymi. Jeszcze się zakochasz, a oni w połowie pozajmowani! Przecież Spała jeszcze nie otrząsnęła się po najeździe Kurkowej Berty! To był ryk, gdy zobaczyła go, jak przytulał inną dziewczynę.
- Tato, zapamiętaj. Ja jestem dorosła, mogę decydować za siebie, a poza tym czemu mam nie wykorzystać faktu, że są całkiem przystojni?
- Już mi Ruciak powiedział, co ty robiłaś!
- Co robiłam?
- Całowałaś się z Łukaszem! Zabraniam ci!
- RUCIAK! – krzyczę, wybiegając na korytarz.
- Któż mnie to woła swym słodkim głosikiem? – wchodzi do gabinetu uśmiechnięty.
- Coś ty ojcu naopowiadał?!
- Prawdę!
- Nie masz świadków!
- Mam.
- Kogo?
- Aminę.
- Amina, baranie, w tym czasie była z Mich… - uważam, żeby nie wydać koleżanki. – Z bratem!
- Co że ja? – wchodzi Nowakowski. – O, cześć, Włodziu.
- Że ty byłeś z Malwiną przez całe popołudnie, prawda? – cedzę przez zęby i zadeptuję mu nogę.
- Ałłł… Jasne, że tak. Oczywiście, że tak.
- Widzisz, tato? – uśmiecham się słodko. – Komu wierzysz? Córce czy siatkarzowi?
- No dobra… - kapituluje.
Siada na krześle, ale natychmiast się z niego podrywa, gdyż spod jego tyłka wydobywa się zduszony syk zdenerwowanego węża zbożowego.
- INES! WEŹ MI TO STĄD!
- Nie! Amina może mieć Andersona, ty możesz mieć Wronę, Orełka, Boćka, Kurczaka! A ja co? Nie mogę mieć węża?
- Prawie przestraszył Wronę i Zibiego na śmierć.
- To nie moja wina, no – robię słodkie oczka. – A stało im się coś?
- Wrona złamał paznokieć.
- To nic poważnego.
- Odmówił ćwiczenia bez swojego fizjoterapeuty.
- On nie ma fizjoterapeuty…
- Szczegóły, szczegóły…

Jak wiecie wielkimi, wręcz gigantycznymi krokami zbliżają się wakacje. Ja [Titta] na całe 2 miesiące, może nawet na dłużej, wyjeżdżam, więc akty nie będą się pojawiały tak często jak teraz. Postaram się w miarę możliwości pisać swoje części i podsyłać je Tyśś. 

Niech Puszek będzie z Wami :)