Akt VI

Akt 6

Scena 1

Występują: Ines, Burek, Kurek, Olek i Łukasz

Nudzę się, a jak ja już się nudzę to świadczy o tym, że trzeba coś zrobić. Tutaj takim cosiem jest wyjście na spacer. Ale oczywiście ja sama wyjść się przejść nie mogę, bo przecież się zgubię. Jak tylko Olek zobaczył, że wychodzę, to stwierdził, że mnie oprowadzi. A że z młodym Winiarskim szlajali się Kolanko i Lukas, to idziemy na spacer całą zgrają.

Powoli przechadzamy się parkowymi ścieżkami. Kurek co chwilę zachwyca się pięknem i urokiem tej ‘egzotycznej’ przyrody. Tak, bo to naprawdę jest bardzo obce: dęby, topole i brzozy. Jak nic w Afryce tylko występują.

- Jakie piękne drzewo – Uszczelka chodzi tak po całym parku, używając tego zwrotu przy każdej roślinie typu drzewo.

- Bartek, to jest zwykłe drzewo – mówi Olek. Tak, nawet to siedmioletnie dziecko jest mądrzejsze, niż dwudziestoczteroletni mężczyzna. Wróć. Wait! Stop! Jaki mężczyzna?! Raczej dziecko. No, niby tak, ale to by było powtórzenie. Więc może dwudziestoczteroletni chłopiec. Ciekawa jestem, czy kiedykolwiek z tego wyrośnie. No, bo jeśli nie to jego dziecko na pewno będzie miało wesoło w domu. Bo to ogólnie będzie przewalone… Ojciec Kurek, matka Kurek. A jeśli matką nie daj Boże Nessie, to w ogóle nie będzie szans…

Ciekawe co by było, jakbym podzieliła się z nimi moim wywodem. Chciałabym to usłyszeć. Ale jednak nie jestem samobójcą. Jak na razie lepiej Kurka nie denerwować na punkcie Loch Ness. No bo ja osobiście bardzo bym nie chciała powtórki sytuacji z libero

scena 2

występują: Amina, Winiar

Śledzę go od samego rana, a on zdaje się tego w ogóle nie zauważać. Łazi taki zamulony, że aż żal na niego patrzeć. Miałam nadzieję, że Igła przesadzał, ale teraz widzę, że jest jeszcze gorzej niż mówił.

 - No, Amina, spierdoliłaś, teraz napraw - mruczę do siebie pod nosem.

Wchodzę do swojego pokoju i czekam, aż usłyszę jak toczy się po korytarzu. Uchylam drzwi i gdy on nie spodziewa się absolutnie niczego, wciągam go do siebie i zamykam drzwi na klucz, który wrzucam do stanika.

 - Wypuść mnie! - warczy.

 - Jak zdobędziesz klucz, droga wolna - uśmiecham się, a on morduje mnie wzrokiem. Wiedziałam, że nie zdobędzie się na wsadzenie mi łapy w dekolt.

 - Czego chcesz? Od BRZYDALA?! - jego niebieskie ślepia wciąż próbują wywiercić we mnie dziurę. A mnie się to spojrzenie cholernie podoba.

 - Wiesz - staję przed nim i zaczynam kreślić palcem zygzaki na jego brzuchu - Mógłbyś spróbować zdobyć ten klucz.

 - Czy ty mi coś proponujesz? - marszczy czoło, przechylając głowę. W jego oczach pojawia się nieznany, aczkolwiek bardzo interesujący, błysk.

 - Chcę po prostu, żebyś przestał się na mnie złościć - patrzę na niego, spod na wpół przymkniętych powiek, zagryzając dolną wargę.

 - Ale ja się na ciebie nie... - urywa, robiąc wielkie oczy - Jak to zrobiłaś?

 - Ale co?

 - Zapomniałem na moment, że nazwałaś mnie..

 - Pssst - kładę mu palce na ustach - Nic takiego nie mówiłam. Prawda?

 - Nie mówiłaś - przyznaje, wzdychając głośno i ku mojemu wielkiemu zdziwieniu, odchyla moją bluzkę.

 - Co ty robisz?

Nie odpowiada, wgapia się w mój dekolt jak głodny Piotrek w pizzę. Mam wrażenie, że oddycha coraz szybciej. Jego palce delikatnie przesuwają się w kierunku mojej szyi, jego usta dotykają mojego policzka. I w tym właśnie momencie zdaję sobie sprawę z tego, że role się odwróciły. Jeszcze moment wcześniej miałam nad nim władzę całkowitą, teraz zrobiłabym absolutnie wszystko, co by mi kazał.

 - Może jednak nie chcę jeszcze tego klucza - szepcze mi do ucha. Wyczuwam, że się uśmiecha.

Do niczego jednak nie dochodzi, bo całym ośrodkiem wstrząsa dziki wrzask Kubiaka.

 - KTO DO JASNEJ CHOLERY ZWIĄZAŁ MI WSZYSTKIE SKARPETKI??!!

 - Ups - mruczy Michał, a ja parskam śmiechem. Oboje dobrze wiemy, że winowajcę mam przed sobą.

Scena 3

Występują: Ines, Burek, Kurek, Olek, Łukasz

Spacer trwa w najlepsze! Co by nie. Tylko z tym, że mamy mały problem. Mały szczekający problem. W czasie, gdy Kran tak zachwycał się tymi drzewami, przypałętał się taki mały piesek, chyba york. Ma kokardkę, ma obrożę, ma smycz, nie ma właściciela.

A najgorsze jest to, że to gówienko ujada cały czas. No, podnosi taki rumor, jakby go ze skóry obdzierali. Olek próbuje go pogłaskać, Łukasz go odciąga, bo co będzie jak ugryzie? Winiar nas w powietrze powysadza. A Kurek? Kurek chowa się za drzewem i prosi, żeby zabrać do „bydlę”. Okej, nie wnikam w jego fobie.

- Koniec tego dobrego… Burek, do budy – mówię do psa. Słyszę głośny krzyk i szelest liści.

Odwracam się w stronę miejsca, w którym przed chwilą jeszcze był Kurek. Oczywiście, nie odkryję Ameryki stwierdziwszy, że go tam nie ma. No to pięknie. Tata mnie zabije, poćwiartuje, spali, utopi, powiesi, ugotuje i zje! Zgubiłam mu jednego z czołowych, o ile nie czołowego, zawodnika. Jestem trupem, żegnaj świecie…

- Łukaasz? – pytam niepewnie, patrząc, jak rozgrywający odgania już psa.

- Słucham? – odwraca się w moją stronę.

- Bo ten… ilu mamy przyjmujących tak dobrych, jak Kurek?

- No jednego. Kurka.

- I mojego tatusia – mówi dumnie Olek.

- Ale, skarbie, twój tatuś tutaj się nie liczy – kucam obok niego. – Jest za dobry na ten ranking.

Musiałam to dodać. W wypadku, gdyby Olek powtórzył tą rozmowę ojcu, nie będę mieć aż tak przewalone.

- No fakt – uśmiecha się dziecko.

- Czyli nie mamy przyjmującego – stwierdzam, wstając.

- Jak to?

- Powiedziałam do budy i uciekł…

Mina Łukasza? Bezcenna. No to idziemy go szukać. Ciekawe, jak długo to będzie trwało.

- Nessie, wróć! – krzyczę.

- A nie Lessie? – dziwi się Łukasz.

- Uwierz, że w tym przypadku Nessie jest najodpowiedniejszym imieniem.

Moja wina, wieeelka wina... Moja skleroza nie zna granic. Mój mózg poszedł na spacer i nie wrócił...

Także tego... Wybaczycie, co nie??

Pozdrawiamy 

[T&T]