Akt VIII

Scena 1

Występują: Ines, Bartman, Państwo Smith

        Uf, na szczęście straszna starsza pani sobie poszła. Chociaż może to nieszczęście, jeśli popatrzy się z perspektywy Winiarskiego. Łukasz chyba pobiegł ostrzec Michała. Spokojnie idę do swojego pokoju, podziwiając piękne obrazy zawieszone co kilka metrów na ścianach korytarzy. Zahaczam o coś nogą i upadam na ziemię. Słyszę skomlenie. Przewracam się na bok i widzę małego yorka z kokardką na czubku słodkiego łebka. Z moich ust wysypuje się cała litania przekleństw. 

        Wpatruję w to małe zwierzątko, które nagle zaczyna ujadać i warczeć. Rzuca się nawet na mojego buta, by go pogryźć. No, mały dziwny stworku, nie wiesz z kim zadarłeś. Wstaję gwałtownie, w skutek czego psa odrzuca. W tym samym momencie otwierają się drzwi pokoju, który jest najbliżej nas i staje w nich Zbigniew Bartman w samych bokserkach.

  - Bobek, chodź do pana – mówi do psa, nie zwracając na mnie najmniejszej uwagi. Coś ciepłego spływa po mojej nodze. Patrzę w dół i widzę strużkę krwi. Co się właśnie stało?

  - Trzymaj swojego psa w swoim pokoju – syczę, zaciskając zęby. – I ubierz się może. Nie wszyscy chcieliby oglądać twoje wątpliwe uroki.

  - Nie chcesz, nie patrz. Proste. Zresztą mogłabyś trochę uważać. Nie wiem, co bym zrobił, gdyby Bobkowi coś się stało.

  - Bobek? – nie hamuję własnych słów. – Jak kawałek gówna? Powiedziałabym, że to biedne zwierzę, ale nie lubię psów. Wolę bardziej oryginalne zwierzęta.

  - Tak, z pewnością. A twoim łóżkowym zwierzątkiem jest Sztrudel?

  - O, uwierz, że wolę zwierzę w łóżku, niż dmuchaną lalę. I powiem ci krótko: szpierdalaj.

  - Uważaj na słowa, ruda.

  - Ale mi pojechałeś, brunecie. A raczej ciemna maso!

       Odwracam się na pięcie idę do swojego pokoju. O, już on mnie popamięta. W sumie, jeśli on może trzymać swoje zwierzę, o ile można to tak nazwać, tutaj, to ja też. Wykręcam szybko jeden numer i już po chwili rozmawiam z mamą. Biologiczną, żeby nie było wątpliwości.

  - Mamo? Nie znudziła ci się opieka nad Puszkiem? – pytam słodko.

  - Szczerze powiedziawszy to tak… - wzdycha moja rodzicielka.

  - No to cudownie, bo tak się stęskniłam za nim, że wpadłam na pomysł. Może byś mi go przywiozła? – ożywiam się trochę.

   - A wiesz, że jeszcze dzisiaj będę w Spale? Mogę ci go dostarczyć. Porozmawiamy i w ogóle – moja mama też jest wesoła.

  - Dobrze. Już nie mogę się doczekać. Kocham cię, pa.

       Rzucam telefon na łóżko, w tym samym momencie oświeca mnie jeszcze jeden epicki pomysł. Szybko ubieram wysokie buty i zbiegam po schodach do parku. Z tego co pamiętam to było w nim małe bajorko. A w bajorkach z reguły są pijawki.

       Kilka chwil później zabieram do słoika z niewielką ilością wody cztery najdorodniejsze pijawki, jakie udało mi się zobaczyć. Witajcie, państwo Smith.  Uśmiecham się na samo wyobrażenie jutrzejszego poranka.

Scena 2

Występują: Amina, Skarbuś, Skarbek, Michał od Kubiaków

Latam po ośrodku jak dzika, w poszukiwaniu Michała. A Michał lata za mną, szukając mnie. Tyle, że ja szukam tego od Kubiaków, a mnie poszukuje ten od Winiarskich. Koniecznie chce wiedzieć, co to za Skarbuś i czemu dotąd o nim nie wspominałam.

 - Amina! – zatrzymuję się z dłońmi opartymi na ramionach Kubiaka.

 - Szukałam cię, Misiaku! – podskakuję i wieszam się mu na szyi. Trochę jest zaskoczony, ale pozwala się przytulić.

 - A to dlaczego?

 - Uratowałeś mi życie! – rozglądam się dookoła, po czym ciągnę go za sobą do wyjścia – Żebyś ty wiedział, co on mi chciał zrobić! W zasadzie, to ja też chciałam, żeby mi to zrobił, ale przecież tak nie wolno, co nie? Oooo Piotruś by go powiesił za… za… No nieważne, ale Winiar na pewno by wisiał! I by go bolało!

 - A ty nie chcesz, żeby go bolało.

 - Właśnie! – zgadzam się z nim, po czym robię wielkie oczy. Dałam się złapać! – Znaczy się ten… Przecież on musi grać, prawda?

 - Dokąd ty mnie właściwie ciągniesz? – zmienia temat.

 - Dziś przyjeżdża mój Skarbuś.

 - I już wiem, czemu Winiar chodzi, jakby w łeb dostał. Wie o tym, prawda?

 - I wie i nie wie – szczerzę się wesoło, widząc wjeżdżającego na parking zdezelowanego opla w kolorze granatowym – Oto i on!

 - Ale złom – mruczy mi do ucha, z przechyloną głową wpatrując się w wysiadającą z auta blondynkę.

 - Tylko przy niej tego nie mów, jeśli ci życie miłe! – ostrzegam.

Anka, jak to Anka. Widząc, ze facet się w nią wpatruje, odgarnia swoje kłaki na plecy, uśmiechając się iście po anielsku. I jeszcze rzuca biednemu Miśkowi swoje słynne, zwalające z nóg spojrzenie.

 - Anno! Skarbie! – drę się, a Michał aż traci oddech.

 - Ona jest twoim Skarbem? Ja… Ja…

 - Ona jest Skarbem. Skarbuś siedzi na tylnym fotelu! Michale, przedstawiam ci Andersona.

 - Nic z tego nie rozumiem – przyznaje, drapiąc się po głowie.

 - Nie wiem po co ci tutaj to ptaszysko, Kochanie, ale cieszę się, że się wreszcie od niego uwolnię! – szczerzy się Ania, wyciągając z samochodu klatkę ze Skarbusiem – Hej ty! Słodziaku, mógłbyś mi pomóc? Strasznie ta klatka ciężka.

Michał, jak ten bohater biegnie do niej i stając za nią, zaczyna jej pomagać. Podejrzanie te ich zapasy z klatką wyglądają, ale wolę w to nie wnikać. Czasami mam wrażenie, ze Anka przeleciałaby wszystko, co się rusza i jest podobne do faceta. A Michał zdecydowanie na faceta wygląda.

 - Dajcie mi mojego Skarbusia! Ooo, moje kochanie! Zaraz zabiorę cię do siebie! A wy – spoglądam na wpatrującą się w siebie parę – Róbcie co chcecie. Tylko, żeby dzieci z tego nie było!

 - Amina!

 - Widzisz? Michaśki są taaakie słodkie i kochane – mruczę do zielono-czerwonego przyjaciela. Przecież nie mogę wiedzieć, że te właśnie słowa wkrótce zostaną wykorzystane przeciwko mnie.

Scena 3

Występują: Ines, Bartman, mama, Państwo Smith, Puszek.

     Słońce zaczyna już zachodzić za drzewa, a to znaczy, że mój plan działania czas wprowadzić w życie.  Państwo Smith w słoiku, Kurek przekabacony na moją stronę, małe gówno uwiązane w pokoju Olka. Wolę nie ryzykować, że zacznie szczekać w kulminacyjnym momencie. No, to mogłoby się dla mnie nie skończyć zbyt pomyślnie…

       Na parking zajeżdża srebrne volvo. Siedzę na ławce i obserwuję, jak mama wyciąga z tylnego siedzenia wielkie kartonowe pudło, z pewnością ważące trochę więcej, niż kilka gramów. Podchodzę do niej i biorę ładunek. Rozmawiamy jeszcze przez chwilę, ale w końcu oznajmia, że musi jechać. Żegnamy się więc, wymieniając uściski i idziemy w swoje strony.

     W korytarzu mijam Krzyśka, który oczywiście musi się mnie dopytać, co tam targam.

  - Niespodziewajkę – uśmiecham się wesoło.

  - Dla kogo? – nie daje za wygraną.

   - Tajemnica – pokazuję mu język i oddalam się.

      Zamykam drzwi od mojego pokoju i kładę pudło na łóżku. Dawno nie widziałam Puszka i stęskniłam się za tym gadem.  Chociaż ma już kilka lat, mam nadzieję że nie odejdzie z tego świata za prędko. Jeszcze nieraz mi się przyda. Otwieram pudełko i moim oczom ukazuje się dawno niewidziana mieszanina czerwono brązowych barw.

       Puszek, mój wąż zbożowy, zajął bardzo niewiele  miejsca w pudełku. Ma tylko 130 centymetrów. Ogólnie karton to jego dom, więc ma tam kilka kamieni, nie wiem po co, wielki „termos” z wodą oraz jeszcze pół pięciokilowej paczki karmy dla kotów. Nie wnikam, dlaczego mama dla Reksa,  czarnego kota jej rodziny, nie kupiła mniejszej paczki i dlaczego trzymała ją u Puszka w domku. Nie, wolę nie wiedzieć.

       Uśmiecham się. Plan czas wprowadzić w życie. Wyciągam słoik z pijawkami i patrzę, jak pełzają. Bartman, drżyj.

     Godzina trzecia wybija w momencie, gdy kończę czytać jedyną książkę, jaką tutaj znalazłam  - „I nie było już nikogo” Agathy Christie. Szkoda, że nie zrozumiałam za wiele, ale to szczegół. Biorę słoik oraz węża i kieruję się do pokoju Bartmana. Dwukrotne ciche pukanie sprawia, że Bartosz Latarnik otwiera mi drzwi i kładzie się spać. Lepsze niż hipnoza, mały szantaż.

     Pochylam się nad śpiącym Bartmanem z diabelskim uśmiechem. Nie wie, z kim zadarł i dowie się rano. Odkręcam słoik i uchylam lekko jego kołdrę. Puszek ześlizguje się z moich ramion i układa w kłębek na poduszce. No, jeśli chce, nie będę go zatrzymywać. Nie planowałam tego, ale to szczegół. Chciałam węża dać Burkowi.

      Mówię ciche dobranoc i wychodzę. Kładę się na swoim łóżku i przyłożywszy głowę do poduszki, zasypiam prawie natentychmiast. Budzi mnie bardzo głośny wrzask. Wyskakuję z łóżka jak oparzona i otwieram drzwi. Krzyk wydobywał się z trzeciego pokoju po prawo od mojego. Bartman i Kurek. Spoglądam na zegarek: 7.45. No, ładna pobudka, nie powiem. Idę do nich po moje własności. Pukam i wchodzę. Na poduszce Bartmana od razu zauważam Puszka. Zwinięty jak gdyby nigdy nic. Pijawek nie widać. Biorę węża i odwracam się do Bartosza, który o mało nie zszedł na zawał.

 - A gdzie twój współlokator? – pytam ze lekkim zdziwieniem. Nie sądziłam że wybiegnie z pokoju. Bardziej przypuszczałam wersję skakania przez okno.

  - Na drugim końcu korytarza u Kosoka.

      Zmuszona jestem powlec się tam. Pukam i otwieram drzwi. Widzę tam Bartmana oblepionego moimi czterema pijawkami, z tego najdorodniejsza przyssała się do miejsca, gdzie w bokserkach powinna być dziura na… Parskam szaleńczym śmiechem. Biegnę do siebie po aparat i słoik.

      Pstrykam kilka fot i zbieram pijawki. Oczywiście tej pomiędzy nogami nie mam najmniejszego zamiaru dotknąć.

  - Weź to, weź to, weź! – krzyczy prawie jak dziewczynka.

  - Widzę, że Johnowi nie spodobało się twoje coś. Nie lubi konkurencji – sama nie wiem, co we mnie wstąpiło, musiałam to powiedzieć. Biorę największą pijawę za ogon (?) i odczepiam. W słoiku są już wszyscy.

   - Ty im nadałaś imiona?!

  - Jasne! To John, Elizabeth, Anne i Cecile. Państwo Smith, poznajcie Zbigniewa Bartmana.

      Grzesiek Kosok spada na podłogę ze śmiechu. 

Mój Boże, ale ciężko było to wszystko ogarnąć :P Przez ten czas to już zapomniałam, jak to wszystko działa :) Ooo dziękujcie Tyśś, że ma taką dobrą pamięć. Ja z moją sklerozą dodałabym ten akcik pewnie za jakiś miesiąc :D

Pozdrawiam

Titta

[T&T]