Akt XV

Akt XV

Scena 1

Występują: Amina, Kubi

Nudzi mi się. I to tak bardzo, że aż brakuje mi tego marudzenia Michała. Ale kazałam mu się odczepić, więc o usłyszeniu jego głosu z bliska mogę sobie tylko pomarzyć. Winiarski swoją przegraną wziął jak najbardziej na poważnie i gdy tylko mnie gdzieś zobaczy, odwraca się i znika. Smutne to, ale prawdziwe.

 - No Amina, toś się nieźle wpakowała – mruczę do siebie pod nosem.

Aż boję się analizować, co może oznaczać fakt, że tyle o nim myślę. Powinnam się cieszyć, że wreszcie się od niego uwolniłam, a tu klops.

 - Tęsknię za nim! – szepczę do siebie z niedowierzaniem.

 - Za kim tęsknisz?

 - Jezu!

 - Nie, ja Michał – szczerzy się wesoło Kubi – No więc? Za kim to niby tęsknisz?

 - Za tobą? – bardziej pytam, niż stwierdzam, mając nikły cień nadziei, że w to uwierzy.

 - Bujać to nas, ale nie nam – pokazuje mi jęzor.

 - Oj no bo kazałam mu się ode mnie odczepić. Do końca tygodnia! A dziś dopiero piątek!

 - Więc zostały 2 dni. Głowa do góry, Malwino – próbuje mnie pocieszyć.

 - Nie chciałbyś wisieć przez te 2 dni, prawda? – pytam z naburmuszoną miną.

 - No więc nie zostaje ci nic innego, jak do niego pójść. Powiedz mu, że jednak ci się odmieniło, czy coś.

 - O w życiu! Żeby potem mi przypominał, że kilku dni bez niego wytrzymać nie mogę?! Po moim trupie.

 - To ja już nie wiem – wzdycha głęboko, opuszczając bezradnie ramiona.

 - No ja już w ogóle – wzruszam ramionami – Chodź Miśku, poszukamy pajaców, może jakoś szybciej nam ten dzień zleci.

 - Właśnie! Igła mówił, że Kuraś z rondelkiem na muchy poluje!

Scena 2

Występują: Ines, Tatko AA, Łukasz, Wrona i Kłos.

- Ale co to miało w ogóle znaczyć?! – wrzaski mojego taty roznoszą się po całej Spale.

- Chrzest? – dukam po polsku.

- Jaki to miał być chrzest?! Znalazłem cię tańczącą w jakimś puchatym, piórkowanym, oczojebnie różowym szaliku i to nic, gdyby to było na rurze, a nie na Łukaszu Żygadło! Bez bluzki!

Parskam śmiechem. Wyszło na to, że musiałam zatańczyć, wybrałam sobie akurat jego. Nieszczęśliwie, tatko wpadł do tego pomieszczenia. Cała zgraja, włącznie z Kurkiem, schowała się pod stół, nie wiem, czy tata ich nie zauważył, czy nie chciał tego zrobić. Ale jak na razie reprymendę dostaję ja. Kogoś to jeszcze dziwi?

- Tato, jestem dorosła, mogę decydować, co chcę robić.

- Ale nie w tych sprawach.

Zdenerwowana wychodzę na zewnątrz, gdzie Wrona i Kłos karmią gołębie. Przyglądam im się, siadając na murku.

- Weź tego gołębia zawołaj – mówi Karol.

- Jak ci go mam zawołać? Chleba daj, to sam przyjdzie – Andrzej droczy się z innym gołębiem, który w oczekiwaniu na chleb chodzi za jego ręką, od czasu do czasu podskakując.

- A powiedz mama – mówi Karol, śmiejąc się z ptaka.

Wpadam na pomysł, który pewnie spali na panewce, bo nie ma aż takich idiotów na świecie, ale co mi szkodzi spróbować.

- Mama – piszczę, stając za drzewem blisko nich.

- Ej, słyszałeś? – szturcha Andrzej Karola.

- Tak.

- Gołębie mówią!

- Wrony mogą, to gołębie nie?! Rasista.

Nie wytrzymuję i parskam śmiechem. Zdemaskowałam się. Wychodzę zza drzewa i spoglądam to na jednego, to na drugiego. Wyglądają, jakby przyłapano ich na gorącym uczynku.

- Spokojnie – mówię. – Wyluzujcie.

- Łatwo ci mówić – mruczy Kłos. – Twój tata kazał nam dziś biegać dwadzieścia kółek zaten chrzest.

- Wiem.

Scena 3

Występują: Amina, Winiar

Stoję z uniesioną w górę głową i z lekko uchylonymi ustami wpatruję się w niebieskie oczy Michała. Nie bardzo wiem, co się ze mną dzieje. Nigdy wcześniej nie czułam się tak jak w tej chwili przy nim.  Czuję, jak drżą mi łydki, kolana mam jak z waty, a dłonie z każdą sekundą coraz bardziej wilgotnieją. Zachowuję się jak zakochana nastolatka, ale jakoś nie bardzo mi to przeszkadza. Jemu chyba też nie...

Przenoszę spojrzenie na jego usta i wolno przesuwam koniuszkiem języka po górnej wardze. Z zadowoleniem zauważam, że jego oddech nieznacznie przyspiesza, a oczy ciemnieją. Wiem, że jest mój. Tak samo jak ja należę do niego. Może to i głupie, ale nie chciałabym być w tej chwili w innym miejscu z inną osobą. Mogłabym tak stać i patrzeć na niego wieczność.

 - I o jeden dzień dłużej – mruczy jak zadowolony kot.

 - Słucham?

 - Powiedziałaś to głośno. Że mogłabyś tu stać wieczność – uśmiecha się.

 - Widzisz do czego doprowadziłeś? Nie wiem już czy tylko myślę czy też mówię...

 - Może lepiej nie myśl... – przesuwa palcem po moim policzku – I nie mów... – jego usta delikatnie dotykają moich.

I już wiem, że przepadłam z kretesem. Zarzucam mu ramiona na szyję i popycham w stronę fotela. Gdy siada, ja wsuwam się na jego kolana, ani na moment nie odrywając od niego ust i dłoni. Nie obchodzi mnie, że to jakieś prywatne spalskie pomieszczenie, ważne jest, że jesteśmy sami a drzwi są zamknięte na klucz.

Mamy mało czasu, więc go nie tracimy. Pozbywamy się tylko tego, co konieczne, po czym lądujemy na podłodze. Czuję, jakbym wspinała się po drabinie. Z każdym ruchem jestem coraz bliżej szczytu. Bliżej... I bliżej... A gdy ten wreszcie nadchodzi, wyginam się w łuk, wbijając paznokcie w plecy Michała.

 - Mój Boże – szepczę, odsuwając włosy z twarzy.        

 - Nie, nie. Ja Michał.

 - Czy ty nawet w takiej chwili nie możesz być poważny?

 - W jakiej? – rozgląda się dookoła, jakby się nic nie stało.

 - A no w takiej. Winiarski, masz problem.

 - Jaki?

 - Jestem przecież żoną twojego syna! A ty mnie właśnie ugryzłeś!

 - I mam zamiar ugryźć cię jeszcze nie jeden raz. Jutro, pojutrze i za 30 lat. Bo widzisz, Malwina... – nabiera powietrza, po czym wolno wypuszcza je ustami – Gdy cię zobaczyłem na tym parkingu, jak bronisz Olka przed babką samo zło i potem jak wywaliłaś tę wiedźmę, moją teściową... Ja wiedziałem. Już wtedy wiedziałam, że jestem tylko dla ciebie, dla żadnej innej.

 - Amina? Amina!

 - Mów mi tak jeszcze...

 - Malwina! Żyjesz? Otwórz oczy!

 - C-cooo?

 - Żyyyjesz – słyszę chóralny oddech ulgi. Zaraz, zaraz...

 - Co tu się stało? I czemu łeb mnie napieprza, jakbym co najmniej patelnią oberwała?

 - Jakby ci to powiedzieć...

 - Oberwałaś rondelkiem nie patelnią. Bo Kurek chciał pokazać, że trafi  w muchę na ścianie.

 - Czy ja, do jasnej cholery, wyglądam jak mucha?!

 - N-n-n-nie – jąka się winny.

 - Lepiej uciekaj, bo jak cię dorwę, to zabiję – warczę, zbierając się z podłogi. Najpierw muszę go dopaść, potem zastanowię się, co do diabła znaczyły te majaki z Winiarskim w roli głównej.

Oj dłuuugo nic tu się nie pojawiło. Ale już wróciłam, pogoniłam Tyśś, żeby się sprężała z pisaniem i oto jest! 

Zapasów nie mamy, ale są pomysły, więc kolejny akt powinien pojawić się szybciej niż ten tutaj :)

Pozdrawiam, Titta